Jest ciemno. Jedziemy starym mercedesem. Takim samym, jakimi taksówkarze jeździli w Polsce jeszcze kilka lat temu zanim dotarł do nas Uber. Teraz zapach z zewnątrz przeplata się z zapachem skóry i małej choinki podwieszonej pod wstecznym lusterkiem.  – Niektóre rzeczy są takie same, niezależnie od szerokości geograficznej – mówię w myślach, a ta refleksja dodaje mi otuchy. Może Azja nie będzie się aż tak różnić od Europy.  Zaczynam oddychać coraz głębiej. Pierwszy głębszy oddech od kilkunastu godzin. Wciąż nie mam żadnej łączności ze światem. Taksówkarz spogląda na mnie raz na jakiś czas we wstecznym lusterku. Nie widzę jego uśmiechu, tylko zmarszczki wokół jego oczu, które delikatnie się pogłębiają za każdym…

Pierwsze, co uderza podróżującego po wyjściu z samolotu, to zapach.  Pierwszy raz od dawna lotto linii lotniczych wylosowało mi miejsce przy oknie. Heathrow tego dnia wyjątkowo nie spływało deszczem, choć byłoby to więcej, niż oczywiste. Pięćdziesiąt twarzy Greya przy Brytyjskiej pogodzie nabiera innego znaczenia. Ciekawe, jakie Brytyjczycy znaleźli sobie hasło bezpieczeństwa i ciekawe, dlaczego nie działa.  Samolot powoli zaczyna się zapełniać, wypełniając przestrzeń całą gamą zapachów. Dezodorant, czipsy, woda kolońska, plastik. Ostatnie moje loty to Islandia – Polska. Tam pachniało żubrówką i kanapkami z żółtym serem. Rzadziej winem i chińskimi zupkami. Tutaj pachnie curry I makaronem w sosie pomidorowym. Dwa dania, dwa pudełka na wynos, w których linie lotnicze zamknęły…